Wrexham AFC is de oudste voetbalclub van Wales (1864) en de op drie
na oudste van de hele wereld. Het stadje op de grens van Wales en Engeland
draagt de club op handen. Onlangs overgenomen door heuse Hollywoodsterren
worstelt de club zich omhoog in de Engelse voetbalcompetitie.
Tijd voor een kennismaking met een op handen gedragen club.
Wat een thuiswedstrijd tegen Yeovil Town in de National League zou worden, veranderde in een heksenketel op Bramall Lane tegen Sheffield United. Een dag waar alles in zat. Van een kolkend uitvak tot vier bussen die te laat kwamen en een chauffeur die per se zijn pauze moest nemen.
Weerstand
Niet iedereen is er blij mee, dat Wrexham AFC in handen is gekomen van de twee Hollywoodsterren Rob McElhenny en Ryan Reynolds. ‘They fucked up the National League,’ wordt er weleens gescandeerd. Vooral door de supporters van de tegenpartij. En wellicht is dat ook zo. Er lopen spelers en trainers rond die normaal niet voor een standaard non-league salaris hun bed uit komen. Paul Mullin en Ollie Palmer zullen niet onderdoen voor een spits van een team uit League One. De coach, Phil Parkinson, neemt normaal de telefoon niet eens op voor een dergelijke club.
Hete adem van Notts County
Twee filmsterren, TikTok en Expedia als sponsor, een hippe gin als huisdrank, een realityserie op Disney: grote beloftes en ambities. Wrexham zou de club van het volk blijven. Ondanks de buitenlandse inmenging in een van de oudste clubs ter wereld, spelend in het oudste nog bespelende stadion van de wereld. Die belofte zijn de twee acteurs nagekomen. Alles voor en door het volk, behalve de pinpas. De ambities moeten dit seizoen ingelost worden. Vorig seizoen liep de Welshe club promotie naar League Two (vierde niveau in Engeland) op een haar na mis. In de finale van de play-offs verloor het nipt van Grimsby Town, dat wel promoveerde. Nu staan The Red Dragons bovenaan de ranglijst, wel met de hete adem van tevens een van de oudste clubs, Notts County, in de nek.
Wrexham Lager
Mijn stille liefde voor Wrexham begon ongeveer dertig jaar geleden. Het was nooit een ontluikende liefde, maar het sudderde een beetje als een veenbrand. Deze werd eigenlijk weer aangewakkerd toen ik erachter kwam dat de club een serie had op Disney Plus. Dat verbaasde mij uiteraard. Wrexham? Hollywood? Dat kan nooit goed komen, maar niets bleek minder waar. De twee diva’s hadden de beste bedoelingen zo bleek. De liefde vlamde weer. De liefde die ooit ontstaan is tijdens het langeafstandspad dat ik liep in mijn tienerjaren met mijn vader en mijn zwager. Een pad van ruim 300 kilometer van Zuid naar Noord-Wales. Van Chepstow naar Prestatyn. Ergens halverwege in het bijna niet uit te spreken stadje Llanymanech (de dubbele L spreek je uit als GL) logeerden wij na een forse wandeling boven een pub. Toentertijd spaarde ik alles wat met bier te maken had. Glazen, viltjes, asbakken en mijn favoriete item bardoekjes. In die pub kreeg ik van de uitbater twee doekjes met daarop het merk Wrexham Lager. Een mooi en traditioneel lokaal bier. De liefde voor Wrexham was geboren, maar niet specifiek met het voetbalteam. Toch ben ik Wrexham AFC altijd blijven volgen. Als tijdens de zaterdag uitslagen op de BBC de naam Wrexham voorbij kwam, dacht ik altijd: ‘Ha leuk, Wrexham.’
Too big
Hoog tijd voor een bezoek dus. Een bliksembezoek zou het worden. Een thuiswedstrijd tegen het ietwat nietige Yeovil Town, maar toen veranderde alles. Wrexham speelde 3-3 gelijk in de thuiswedstrijd in de FA-cup tegen Sheffield United. Door dit gelijke spel moest er een replay komen. Op dezelfde datum als de wedstrijd tegen Yeovil. Dat veranderde de zaak. Na contact met de perschef van de Dragons werd besloten mee te gaan in een van de bijna twintig supportersbussen. ‘Leave at 15 o’clock’. Vooraf mochten er nog foto’s genomen worden op de Racecourseground. De plek waar in 1870 de eerste interland van Wales werd gespeeld. Een stadion ‘under construction’, want de zogenaamde ‘kop-end’ is helemaal gesloopt. Volgens pressofficer Colin komt daar een nieuwe ‘stand’ voor meer dan 5000 supporters. Ook nodig, want de club zit in de lift. Volgens taxichauffeur Nigel zit het elke thuiswedstrijd vol. Nigel is te spreken over de nieuwe eigenaren. ‘Zij doen van alles voor de gemeenschap,’ aldus de taxichauffeur. ‘Ik ben mijn dochter verloren aan kanker, ik heb daar een ‘trust’ voor opgezet. Rob en Ryan hebben daaraan meegeholpen.’ Daar is David het mee eens. Hij is samen met zijn vader mee in een van de vele supportersbussen. ‘Ik was eerst wel wat sceptisch, maar het is geweldig dat deze mannen nu bij Wrexham zijn betrokken. Wij moeten ook promoveren. This club is too big for this league.’
Pauze van de chauffeur
Het liep al aardig vol in de Turf, de pub naast het stadion. Grote pints met bier vlogen over de bar. Het zonnetje scheen en de picknickbanken stroomden ook vol. Iedereen in afwachting van de bussen. Dwayne van de pub en de snackkar buiten had er duidelijk zin in. Zelf ging hij naar de wedstrijd. ‘My staff will handle this. It’s gonna be packed here tonight.’ Eenmaal in de goede bus en onderweg, kreeg ‘driver’ Andy telefoon. Hij moest terug om nog wat mensen op te halen. Dit tot grote onvrede van de passagiers. Het was het begin van een helse rit. Onbegrijpelijke routekeuzes (volgens de passagiers), lange files bij Manchester en een verplichte pauze van de chauffeur zorgden ervoor dat wij precies op aanvangstijd bij het prachtige Bramall Lane aankwamen. Het was maar goed dat de eerder genoemde David zich opwierp als co-driver. ‘What? Am I the co-driver now? Do I get paid for this?’
Bramall Lane
‘Stop the bus man, let us out,’ klonk het vanuit de bus.De passagiers zagen een lange rij voor de stands staan en vreesden het ergste.De chauffeur antwoordde: ‘Do you want to know where your bus is for the way back?’In koor: ‘Don’t care.’ Uiteindelijk werd er geparkeerd naast de stand. De Wrexham supporters bezetten de gehele tribune achter het doel. Met bijna 5000 meegereisde fans hadden de supporters van het kleine stadje in Noord-Wales het hoogste woord. ‘De club zit echt in de vezels van de inwoners van Wrexham,’ aldus de vader van David. ‘Kijk maar op straat, bijna iedereen heeft wel iets op of aan van de club.’ Door het Sheffield publiek werden de Welsmen uitgescholden als keuterboertjes en werd gescandeerd: ‘This is league-football.’ Wat in de eerste helft een wedstrijdje tegenhouden van Wrexham leek te worden, draaide helemaal om toen na een achterstand alleskunner Paul Mullin twee strafschoppen versierde. De laatste miste de veelscorende routinier. Het leek er lang op dat de bus nog niet naar huis kon rijden, want pas in blessuretijd maakten The Blades eindelijk het overduidelijke verschil van drie divisies. 3-1 voor de thuisclub. Wrexham is dus uitgeschakeld in de FA-cup. Neil, die achter de vader van David zat in de bus moest een traantje wegpinken: ‘I am fucking proud of this team.’ Op Twitter relativeerde een van de eigenaren het verlies: ‘So now we have to win this fucking league.’ Om een uur ‘s nachts kwamen de bussen weer aan naast de Turf. Eenieder ging weer zijn of haar weg. Her en der hoorde je nog iemand roepen: ‘Wreeeeeexham!
Dit artikel verscheen eerder in Panenka Magazine 30