Manny Duku - (on)geloof

Manny Duku’s verhaal is er een van vallen en opstaan, van diepe dalen en glorieuze pieken. Opgroeiend in Nederland, droomde hij ervan om profvoetballer te worden. Maar de weg naar de top was allesbehalve eenvoudig.

Foto's: Tom Poole

Verslaving, een nacht in de cel, gebroken beloften en trainers die hem niet eens wilden spreken: Manny’s carrière kende meer obstakels dan hij ooit had verwacht. Maar opgeven? Dat zat niet in zijn aard. Met een onwrikbaar geloof, een sterke wil en een onstilbare honger naar succes vocht hij zich keer op keer terug.

Zijn doorzettingsvermogen werd beloond. Hij werd topscorer bij Hayes & Yeading United FC, verdiende een droomtransfer naar Cheltenham Town FC en vond het net in de Schotse competitie. Elke overwinning voelde als een overwinning op zichzelf.

Manny’s geloof speelde een cruciale rol in zijn reis. Hij vond steun in de kerk, haalde kracht uit de Bijbel en sprak met medespelers over hun gedeelde overtuiging. Het gaf hem de energie om door te zetten, zelfs toen alles tegenzat.

Dit is het verhaal van een man die weigerde zich neer te leggen bij tegenslag. Een verhaal over dromen, offers, geloof en onwrikbaar doorzettingsvermogen. Een inspirerende reis die bewijst dat succes niet altijd een rechte weg is, maar dat elke omweg, hoe zwaar ook, een doel heeft.

Voorpublicatie

... York City FC had een tijdje daarvoor nog geïnformeerd naar mijn diensten, en ik vroeg James of de interesse nog concreet was. Hij belde met de club en dit bleek zo te zijn. James plande een online-gesprek met de trainer, John Askey. Hij vertelde over de club, de plannen na de promotie en de verwachtingen. Maar ook over hoe de club momenteel leefde in de regio. Ik zag het helemaal zitten, maar ik was nog in Nederland. De voorbereiding op het nieuwe seizoen was al begonnen, en zodra ik alles geregeld had, vertrok ik in de zomer van 2022 opnieuw naar Engeland.

Na een trainingssessie stond een oefenwedstrijd tegen Middlesbrough FC op het programma. Het was mijn debuut. We speelden thuis, het was stijf uitverkocht en ik scoorde een mooie goal. York had de laatste jaren in de National League North gespeeld en was vorig seizoen gepromoveerd naar de National League. Bij Havant had ik voor slechts een handjevol toeschouwers gespeeld; nu zaten er minimaal 6.000 bezoekers op de tribune. De club had een soort metamorfose ondergaan en leefde weer enorm in de regio. Niet alleen de promotie zorgde voor een opmars: wat ook meespeelde was dat de club een nieuwe eigenaar had gekregen en sinds een seizoen in een nieuw stadion speelde. Dit gaf de club een enorme boost.

Een week daarna vertrokken we naar Schotland voor een trainingskamp. Het was voor mij de eerste keer dat ik een trainingskamp meemaakte. We zaten in Ayr, een havenstadje ten zuidwesten van Glasgow. Het was in the middle of nowhere, maar ik vond het prima. We trainden drie keer per dag en in de ochtend maakten we vaak ook nog een wandeling met de groep. ’s Avonds was het gezellig. Ik zag het trainingskamp als een soort kennismaking met mijn nieuwe teamgenoten. Het was goed voor de teambuilding en de focus. We verbleven op loopafstand van zee. Op de derde dag ging ik samen met de teammanager en de assistent-trainer in zee zwemmen. Het was rond een uur of zes in de ochtend. Ik ben een ochtendmens, maar bijna iedereen vond het te vroeg, dus waren we met een klein groepje. Het water was ijskoud, maar ik vond het heerlijk en het voelde zo relaxed. Het leek net alsof mijn hoofd een soort reset had gekregen. Ik kreeg hetzelfde gevoel als bij mijn tweede doop. Het voelde bevrijdend en ik kreeg ruimte in mijn hoofd om een nieuwe start te maken.

Dat de club leefde in de regio, werd bevestigd toen ik merkte dat ik niet meer onopgemerkt door de stad kon. Vaak werd ik gevraagd om op de foto te gaan of deelde ik handtekeningen uit. York is een oude, bijna spookachtige stad, maar de voetbalclub zorgde voor kleur op de muren. Ik voelde me sinds lange tijd weer voetballer. Er heerste een heel positieve sfeer en de band met de supporters was erg goed.

Ik merkte dat het stap voor stap beter met mij ging. Ik zat beter in mijn vel. Hierdoor voelde ik minder druk om te moeten presteren, al hadden de York-supporters wel hoge verwachtingen. Ze wisten wat ik kon en hoopten dat ik dit ook bij hun club waar kon maken. Zo speelden we dus een oefenwedstrijd tegen Middlesbrough FC. Het ging behoorlijk goed en we hielden knap stand. De supporters waren lyrisch over mijn optreden en scandeerden mijn naam. Ik vond het mooi en het gaf me zelfvertrouwen. We hadden een goede basis gelegd voor een mooi seizoen.

Nog steeds logde ik tweewekelijks in bij de online boekenclub. In die tijd lazen we Emotionally healthy discipleship. Het gaf mij inzicht in hoe ik mensen zou kunnen helpen. Een voorwaarde was dat ik zelf eerst moest groeien. Het boek vertelde me dat ik mentaal stevig in mijn schoenen moest staan alvorens ik iemand anders kon helpen. Ik besloot in mijzelf te gaan investeren. Ik las bijna elke dag in een boek of een stuk uit de Bijbel. De gesprekken bij de boekenclub sloten hier perfect op aan. We vertelden over wat we geleerd hadden en over hoe we dit hadden toegepast in ons leven. Het voelde zo goed dat ik me steeds beter ging voelen.   ...

... York City FC had na de promotie een nieuwe eigenaar gekregen. Veel supporters waren niet blij geweest met de vorige, en hierdoor had hij afscheid genomen. Trainer John Askey was als een soort legende voor de supporters. Hij had het voor elkaar gekregen om na zoveel jaren weer te promoveren met de club. In de eerste wedstrijd van het seizoen kregen we Bromley FC op bezoek. Na ruim een uur spelen kwam ik in het veld. Het stond op dat moment 1-1. In de vierde minuut van de extra tijd kreeg ik de bal aangespeeld en ik haalde uit. De bal vloog tegen het net en we wonnen met 2-1. Een beter debuut had ik me niet kunnen wensen. Het voelde als een enorme opsteker. Voor mij, maar ook voor de club.

Na een aantal wedstrijden vielen we terug en begonnen we punten te morsen. Dit had ook invloed op de relatie tussen de eigenaar en de trainer. Er ontstond een meningsverschil en Askey werd op straat gezet. Het was niet dat het zo slecht ging, maar blijkbaar wilde de eigenaar met iemand anders verder. Dit viel niet in goede aarde bij de supporters. Zij kwamen in opstand tegen de eigenaar, maar deze peinsde er niet over om zijn beslissing terug te draaien. We kregen een nieuwe trainer. Tim Ryan nam het tijdelijk over voor drie wedstrijden. In de tussentijd werd gezocht naar een opvolger.

In een van deze wedstrijden speelden we tegen Wrexham. Zij hadden nieuwe eigenaren gekregen en draaiden hierdoor bovenin mee. In de 88ste minuut kwamen we op een 0-1 achterstand. De trainer vroeg of ik koud het veld in kon. Hij had een spits nodig in de hoop dat we er nog eentje in zouden schieten. De extra tijd was inmiddels aangebroken toen ik het veld in kwam. In alles leek het erop dat we zouden verliezen, maar in de 94ste minuut kreeg ik de bal. Ik wist wat ik moest doen en het lukte! Ik scoorde de gelijkmaker bij mijn eerste balcontact. Direct daarna floot de scheidsrechter voor het einde van de wedstrijd. Ik was enorm blij dat ik mijn goaltje had meegepikt en belangrijk kon zijn voor de club.

David Webb werd aangesteld als nieuwe trainer. Hij had geen ervaring als manager, maar blijkbaar vond de eigenaar dat hij het maar moest gaan doen. Vanaf het eerste moment voelde ik dat hij het niet in mij zag zitten. Het leek net alsof hij iets tegen mij had. Mijn gevoel werd bevestigd toen ik steeds minder minuten ging maken. En dat terwijl ik op dat moment een van de topscorers was. Webb kwam bij mij. ‘Jij gaat bij mij niet meer spelen. Het is beter dat je weggaat. Ik heb een aantal clubs die een bod hebben uitgebracht. Eentje daarvan heb ik geaccepteerd. Dit betekent dat je mag vertrekken.’ Daar moest ik het maar mee doen.

Maar mijn besluit stond vast. Ik wilde blijven. Als je mijn carrière bekijkt, zie je dat ik veel clubs heb versleten. Telkens als ik een tegenslag had gekregen, vertrok ik. Ik zag in dat het vaak vluchtgedrag was. Ik liep weg wanneer het tegenzat en dat wilde ik dit keer niet doen. Ik wilde het patroon doorbreken. Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik me thuis bij een club. Dit liet ik Webb ook merken. Daarbij had ik ook het idee dat zijn langste tijd er al wel op zat. De wedstrijden onder hem waren niet heel goed en bovendien pakte we bijna geen punten. Ik hoopte dat hij snel zou vertrekken, zodat ik weer kon gaan spelen.   ...

Het boek verschijnt medio juni en is vanaf nu te pre-orderen.