Even aarzel ik. Want ik besef terdege wie me hier allemaal voorgingen. Van wie de voetstappen zijn, hier ooit gezet op de Trap der Trappen. Dat hier historie is geschreven en dat ik nu straks ook die trap op zal lopen, op weg naar the Royal Lobby van deze voetbaltempel, het Wembleystadion in Londen. Ik vind het spannend en waanzinnig gaaf.
Ik wacht dus nog even en luister naar het zingen van uitzinnige Engelse voetbalsupporters dat via luidsprekers door het hele stadion klinkt. Dan sluit ik mijn ogen en waan me zo’n voetballer. Ik ben de aanvoerder van een glorieus team dat zojuist de Cup heeft gewonnen en nu de trofee uitgereikt zal krijgen door niemand minder dan the Queen. En reken maar dat ik haar zal omhelzen en met haar de Engelse wals zal dansen. Niets of niemand kan mij daarvan weerhouden. Alleen dus nog even die trap op; wat kan er mis gaan?
Roemruchte voetbalwedstrijden zijn er gespeeld. Zo wordt er tussen 1923-2000 jaarlijks de finale van de FA Cup gespeeld, wordt het Engelse elftal er in 1966 wereldkampioen, wint Ajax er in 1971 de Europacup 1 en knalt Ronald Koeman in 1992 met een gouden vrije trap de Cup met de grote oren richting Barcelona.
Maar dat is nog lang niet alles! Want wat te zeggen van het in 1985 gehouden benefietconcert Live Aid, waarmee zanger Bob Geldof de wereld ervan bewust maakt dat we allemaal een steentje kunnen bijdragen aan de strijd tegen de hongersnood in Afrika. Of de waanzinnige live optredens van Queen, het slotconcert van de Britse popgroep Wham en natuurlijk de in 1988 wereldwijd uitgezonden Nelson Mandela Tribute ter ere van de dan nog steeds gevangen gehouden Zuid-Afrikaan.
Het is januari 1989 als ik met mijn studiegenoot Peter het Wembleystadion bezoek. Als pabostudenten zijn we in Engeland vanwege een stageperiode. Stage lopen in Engeland is al bijzonder, maar om de periode nog specialer te maken, bezoeken we dit stadion. Lopend via de hoofdweg zien we het machtige bouwwerk al van ver; de twee karakteristieke torens waartussen zich de hoofdingang bevindt, zijn indrukwekkend. Als we bij het stadion aankomen is het er rustig. Even vrees ik dat we er niet in kunnen, maar bij de hoofdingang lees ik op een bord dat er dagelijks guided tours zijn. We hebben geluk als we zo’n tour boeken, we zijn namelijk de enige twee. Zo lopen we even later samen met de gids door het immense stadion.
 De gids vertelt en wij zien de kleedkamers met grote baden, een fototentoonstelling met beroemde momenten, de renbaan waar wekelijks greyhounds rennen waarop vele Britten via een wedkantoor een gokje wagen. En natuurlijk het zo dichtbije maar volstrekt onbereikbare heilige gras. We staan er bij en kijken ernaar en ik voel de voetbalhistorie die het complex uitademt.
Dan draait de gids zich om en wijst ons naar de trap. De trap waarop zovele grote kampioenen gingen. ‘Please, you can walk the stairs’, nodigt de gids ons uit. Ik kijk naar boven en zie de Koninklijke stoelen. Dan draai ik me weer om en zie tot mijn verbazing dat de gids weg is. Zeker even een plasje doen, denk ik.  Maar niks van dat al. Want net op het moment dat ik een eerste stap wil zetten op de moeder aller trappen, klinkt daar vanuit de stadionluidsprekers het geluid van duizenden uitzinnige en luid zingende Engelse voetbalfans.
Opeens zie ik de gids weer, die ons met een grote glimlach nogmaals de trap wijst. Zijn actie om het geluid van de zingende supporters af te spelen bezorgt me rillingen over mijn hele lijf.Â
En dan, al dromende, zet ik een stap maar vergeet daarbij mijn ogen te openen en mis ik die eerste belangrijke traptrede. In één klap ontwaak ik uit mijn droom als ik met mijn knieën op de trap smak. Pijn voel ik niet en ik sta snel weer op waarna ik naar de Royal Box kijk. Ai!
Op het moment dat ik weer sta, zie ik dat de Koninklijke Stoel leeg is: the Queen is nergens te bekennen. Toch loop ik maar omhoog. Aangekomen bij De Stoel knik ik eventjes en ga vervolgens via de andere kant terug richting het veld. Ik bedenk hoe machtig het gevoel moet zijn voor al die spelers die dit soort trappen bestijgen om hun prijs op te halen. Een heel klein beetje kan ik dat sinds mijn Wembleybezoek in 1989 invoelen. Het moet fantastisch zijn!
Â
Comments