top of page

The Dutch 92

Foto van schrijver: Rutger RotmeijerRutger Rotmeijer

In mijn liefde voor voetbal bezocht ik de afgelopen decennia de Dutch 92: de 92 hoogst spelende clubs in Nederland. Het was een boeiende reis langs de grootste steden en de kleinste dorpen, langs stadions, velden en clubs. Overal in Nederland is voetbal te vinden; dat maakt ons land bijzonder leuk om er elk weekend een mooi voetbaltripje te maken, en dat is precies wat ik gedaan heb.

How it started

Mijn voetballeven begon op de bekende manier: aan de hand van mijn vader naar onze favoriete club (Feyenoord) en met mijn voetbalvriendjes kijken naar het eerste elftal van de club waar ik voetbalde (ASWH). Het groundhoppen, de term moest in Nederland nog uitgevonden worden, kreeg mij in zijn greep toen ik werd meegenomen naar uitwedstrijden bij Sparta, Excelsior en FC Dordrecht (toen nog DS’79). Het besef dat er meer stadions zijn, die er heel anders uitzien en dat daar op een herkenbare maar ook weer geheel eigen manier een wedstrijd beleefd wordt, fascineerde mij direct. Het verlangen om clubs te bezoeken is nooit meer weggegaan.

  

Dutch 92

Het idee van de Dutch 92 ontstond toen ik in 2018 Lee uit Engeland ontmoette op een groundhoptrip naar SV Meppen. Hij zag mij foto’s nemen, sprak me aan en we bleken bloedbroeders: in november in kou en regen in de 3. Bundesliga, op vele kilometers van huis, je laven aan Duitse voetbalcultuur en daar intens van genieten. Lee bleek net als ik door te gaan naar FC Emmen en omdat hij geen vervoer had, was een autoritje snel aangeboden. We deelden onze voetbalavonturen met elkaar en we hadden veel gelijkenissen, maar hij had iets unieks, hij had The 92 gevinckt: het bezoeken van alle clubs in de Engelse profdivisies. Ik kwam in Nederland niet verder dan de eredivisie en een deel van de eerste divisie; mijn interesse in amateurvoetbal was toen beperkt. Mijn enthousiasme werd groot toen Lee vertelde welke Nederlandse amateurclubs hij bezocht had. Hij kwam regelmatig naar Nederland en zag dan minimaal 4 wedstrijden op vrijdag, zaterdag en zondag, waaronder de amateurclubs, waar hij altijd met volle teugen bier genoot van de lokale sfeer.

 

Zoals het mij in mijn beginjaren fascineerde dat er verschillende profclubs te ontdekken waren, sloeg de vonk nu ineens over om de amateurclubs in Nederland te ontdekken en een concreet doel van 92 te hebben. Hoe leuk is het wel niet om zoiets na te streven? Ik ging na hoeveel clubs ik al bezocht had en hoeveel clubs  nog op mijn afvinklijst moesten komen. Na de aanvulling van de 3e divisies tot 18 clubs bleek er in Nederland ineens ook een totaal van 92 (Eredivisie t/m 3e divisie) te zijn, dat ik op Instagram tot Dutch 92 bombardeerde. Inmiddels is The Dutch 92 een begrip dat door anderen is overgenomen.

 

When Saturday comes

De afgelopen 5 jaar heb ik een kleine 60 clubs in Nederland bezocht. Vele zaterdagen, een enkele keer op zondag, ben ik op pad gegaan. Na een drukke werkweek vind ik het heerlijk om de zaterdagmiddag te gebruiken voor weer een nieuw voetbalavontuur. Ik stap in de auto en rijd naar alle uithoeken van het land. Voor mij telt de club voor de Dutch 92 als ik een thuiswedstrijd bezocht heb van die club. Alleen het stadion bezoeken is voor mij niet genoeg.

 

Is dat leuk? Het is geweldig! Het amateurvoetbal is heel toegankelijk. Je parkeert voor de deur, de entree is maximaal € 10,- en soms zelfs gratis, en er zijn weinig regeltjes, waardoor je tijdens de wedstrijd heerlijk kunt rondlopen, kunt gaan zitten waar je wilt of een praatje kunt aangaan met uit- of thuissupporters. Doe waar je zelf zin in hebt en beleef het voetbal zoals jij het wilt. En na afloop de auto in en waar je ook geweest bent, gemiddeld ben je in een uurtje thuis.

 

Support your local - Away days

Wat het bezoeken van profclubs zo mooi maakt, is de massa die naar het stadion gaat. Grote groepen mensen van alle leeftijden in clubkleuren en met elkaar in de tram of lopend naar het stadion. De beleving bij profclubs gaat steeds meer gepaard met vuurwerk. Dat is bij het amateurvoetbal minder, uitgezonderd belangrijke wedstrijden in de beker, competitie en playoffs. Ook in die gevallen kun je in het amateurvoetbal mooie foto’s maken van afgestoken pyro en ludieke spandoeken.

 

Ik kan genieten van elke club die ik bezoek. De accommodatie, de kantine in voetbalsferen, ingelijste shirts van clubvoetballers die het profvoetbal haalden, een leuke wedstrijd of een grap van de keeper die jou opmerkt terwijl je foto’s van hem maakt. Elke club heeft iets. Toch kan het bezoeken van een wedstrijd als neutrale toeschouwer ook saai zijn; de 90 minuten zijn in dat geval een hinderlijke onderbreking van een verder puike groundhoptrip. Daar heb ik iets op gevonden: support your local. Er zijn groundhoppers die away days met hun eigen club geen groundhop vinden, maar dat vind ik onzin. Je bezoekt in dat geval gewoon een voor jou nieuwe club en tijdens de wedstrijd geniet je van de ambiance, de kantine of de mensen rond het veld. Dat je naar je eigen amateur- of profclub kijkt, heeft als voordeel dat je intens meeleeft met de wedstrijd. Je wilt tenslotte graag dat jouw club wint. Het niveau van de wedstrijd is mooi meegenomen (als het meevalt), maar het is hoe dan ook een boeiende wedstrijd, want er staat voor jezelf iets op het spel. Dus de hele tweede divisie zien met je eigen amateurclub raad ik zeker aan. Als ASWH-supporter had ik bovendien het geluk (zeg ik met veel galgenhumor) dat mijn club van de tweede, via de derde naar de vierde divisie degradeerde, en ik zodoende drie divisies lang mijn local mocht supporten!

 

Hashtag ‘de mooiste’ verwijst naar de Marathon van Rotterdam, een hardloopwedstrijd die ik drie keer mocht volbrengen. Maar Panenka is een voetbalmagazine, dus die avonturen bewaar ik voor het blad Runnersworld. Toch is het wel de vraag die ik het meeste krijg: wat was nu eigenlijk de mooiste in Nederland? Het beste antwoord hierop is dat het afhankelijk is van wat je zoekt in de groundhop: is dat het mooiste stadion (De Kuip, De Adelaarshorst), is dat de mooiste wedstrijd (vaak een bekerwedstrijd), is dat de verrassing (een bijzondere uitslag, het uitvallen van de grensrechter en wachten tot zijn vervanger uit de andere kant van het dorp hem komt aflossen), is dat een backdrop (Kasteel Heemskerk bij Odin’59), is dat de langste trip (Harkemase Boys, ACV, SV Meersen, MVV of HSV Hoek), is dat de wedstrijd die halverwege gestaakt wordt vanwege regen (Jong Almere City-Katwijk) of die ene bekerwedstrijd bij SC Heerenveen die afgebroken wordt door de mist? De hartelijke behandeling door de vrijwilliger achter de bar of het praatje langs het veld met de clubman die daar al 50 jaar staat? Er zijn minimaal 92 antwoorden op de vraag wat de mooiste ervaring was. Wat ik nooit verwacht had, maar wat echt zo is: in elke hoek van Nederland schuilt voetbalgeluk. Voetballiefde kent geen divisie!

 

Vastleggen van de ervaring

In een grijs verleden maakte ik plakboeken met foto’s, tickets en programmaboekjes. Als je 92 clubs bezoekt, is dat niet meer te doen, om maar te zwijgen over hoe leuk ze het thuis vinden als je binnenkomt met een stapel voetbalhebbedingetjes van die ene voetbalclub uit Limburg waar jij zo’n geweldige middag hebt beleefd. Als ik een ticket krijg, bewaar ik het nog steeds, maar de fanshop en het programmaboekje laat ik links liggen. Mijn ervaringen leg ik tegenwoordig vast op Instagram (@groundhopping_rutger). Het geeft me ook de mogelijkheid om in contact te blijven met groundhoppers die ik onderweg tegenkom of met groundhoppers die ik alleen van social media ken. Want voor welke club je ook juicht, de passie voor voetbal is wat ons verbindt. Uiteindelijk zijn we allemaal meer gelijk dan verschillend.

  

How it ended

Uiteindelijk eindigde de 92 bij Odin ’59. Een bewuste keuze om af te sluiten bij de club met het mooiste uitzicht van Nederland (Kasteel Heemstede). Nadat ik de club had laten weten dat mijn 92-reis bij Odin ’59 zou eindigen, werd ik enthousiast ontvangen. Na een praatje over de club langs het veld ging het verder met koffie in de bestuurskamer en het volgen van de wedstrijd. Na afloop (zoals altijd was de uitslag niet belangrijk, maar de beleving des te meer) werd ik voor de camera van RTV Heemskerk geïnterviewd (terug te vinden op YouTube) en ontving ik een oud wedstrijdshirt van de vereniging. Een geweldige afsluiting van een avontuur dat ooit in 1984 was begonnen aan de hand van mijn vader. Pa bedankt!

 

En wat dan te doen? Stoppen is geen optie, voetbal is overal en veel te leuk om er niet mee door te gaan. Er komt altijd weer iets op je pad. Zoals die vrijdagochtend waarop ineens het sappige Drentse accent van Peter Möhlmann uit mijn telefoon kwam en ik gevraagd werd dit artikel te schrijven voor Panenka, het magazine waarvan ik sinds nummer 1 abonnee ben. En of ik qua groundhoppen in een zwart gat ben gevallen? Natuurlijk niet, we hebben in Nederland tenslotte ook nog vier vierde divisies. En dus ben ik al weer op weg naar het volbrengen van the Dutch 156!




bottom of page